Filippijnen; bye bye familie en vriendjes, hello quality time ;)

De volgende die vrezen voor het reisverslag zijn Hinke en Benny, onze lieve vriendjes waarmee we samen 9 dagen zijn rondgereisd. Eens kijken of dit een kuise versie wordt of niet….

Ons Filippijnen avontuur zit er alweer bijna op en dus is het weer tijd voor een verslag, en deze is weer wat langer omdat het weer bijna 4 weken geleden is. We hadden 2 dagen om bij te komen van onze eerste bezoekers, voordat we de nieuwe reisgroep konden verwelkomen. De eerste 1,5 week zijn we dus met Hinke en Benny rondgegaan. We hebben ze op staan wachten bij het vliegveld met ballonnen en het was echt weer leuk en voelde als vanouds om ze weer te zien. De eerste paar dagen raakten we natuurlijk niet bijgepraat, maar eigenlijk zijn alle dagen niet bepaald stil geweest. Tussen al die gezelligheid door hebben we ook nog tijd gehad om leuke dingen te doen. Het eerste wat we hebben gedaan was snorkelen met walvishaaien, de grootste vissen ter wereld. Was voor Laura dus nog best een uitdaging, maar ze lag verrassend snel in het water. En alweer een hoogtepunt hoor, wat was dat gaaf. We hebben er zeker 4 gezien die allemaal 8 à 9 meter lang waren. Die beesten kwamen zo dichtbij dat ik ze 2 keer aanraakte doordat ze langs mijn benen zwommen (en er werd nog zo gezegd bij de instructie dat je ze niet aan mocht raken, ik denk dat die beesten zelf de instructie niet hebben gehad).

De dagen erna hebben we in het stadje Dumaguete doorgebracht en waren gevuld met chillen aan het zwembad, uit eten, en 's avonds gezellig een drankje op het terrasje van de torenkamer. Die torenkamer was een gratis upgrade omdat de airco op de eerste kamer van Hinke en Benny kapot was. Zo mogen de airco's het wel vaker af laten weten! We zijn ook nog de massagesalon ingedoken. Hinke koos voor een voetscrub en dat hebben we geweten, de ruimte was open, alleen wat schotten dus we konden met zijn allen meegenieten van een rustgevend raspend geluid. Voor Benny was het de eerste keer dat ie een massage nam, maar het was voor herhaling vatbaar (misschien door het happy end?). We zijn ook nog een dag naar Apo Island geweest waar het 2 jaar geleden één groot snorkel-aquarium was met koraal en vissen. We kwamen bij het strandje aan en er stond een bord dat het gesloten was. Wat bleek, een jaar geleden was er een tyfoon overheen gekomen die veel van het koraal verwoest had, doodzonde. En een beetje balen want dat was een beetje een tegenvaller. We hebben we nog veel vissen gezien en als goedmaker een paar behoorlijk grote zeeschildpadden.

De laatste grote stop met zijn vieren was Siquijor, het eilandje waar Laura en ik twee jaar geleden verliefd op waren geworden. We hadden een zak vol speelgoed gekocht in Dumaguete om uit te delen aan de kids op het eiland. Dat is prima gelukt want na 3 dagen Siquijor was de zak van Sinterklaas leeg. We hebben daar rondgescooterd, wat strandjes gezien, koffie gedronken en dus veel kinderen blij gemaakt. Helaas waren de laatste dagen daar allemaal regenachtig waardoor we niet iedere dag vol hebben kunnen scooteren. De grotten waar we in wilden waren helaas ook onder gelopen, maar de gezelligheid maakte dat helemaal goed. Zeker op de verjaardag van Laura, die 's ochtends vroeg al verrast werd door versieringen die Hinke en Benny hadden neergehangen. Op dezelfde dag kwamen we nog langs een schooltje met een kleuterklas. En die zongen Laura uit volle borst een happy birthday toe, superlief. Wij hebben zelf natuurlijk ook verjaardagsliedjes lopen zingen door de dag heen. 's Avonds mochten we op uitnodiging van Hinke en Benny mee uit eten en dat was helemaal lachen, gieren en brullen na wat biertjes en cocktailtjes en wat Engelse versprekingen van onze vriendjes: "It's fine so" en "Housemaid chocolate sauce" en nadat Hinke toch echt met de zee kon communiceren door een schelp (de foto's spreken waarschijnlijk boekdelen). Al met al dus een prima geslaagde verjaardag voor mijn vriendinnetje ondanks dat we een eindje van huis waren.  

Maar het grootste avontuur moest nog komen. We hadden het plan om 1 dag voor de terugvlucht van Hinke en Benny terug te gaan naar Dumaguete. De wind stak daar echter een stokje voor, alle ferries terug waren gecancelled en het was ook niet zeker of ze de dag erna wel weer zouden gaan. We hebben de eerste de beste overnachtingsplek in de buurt van de haven genomen zodat we er op tijd konden zijn als de ferries wel weer gingen. Knus onze laatste avond afgesloten in een echt low-budget huisje waar we met z'n vieren sliepen, nou ja sliepen… Benny was verkouden, Hinke kon niet slapen door Benny, Laura sliep niet doordat het zo vochtig was en ik… ik sliep wel zoals gewoonlijk. De volgende ochtend waaide het nog steeds zo hard, maar een tricycle chauffeur wist dat in het volgende plaatsje de ferry wel zou gaan. Daar hebben we een paar uur voor het kantoortje gewacht totdat hij openging en jawel, gelukkig ging de ferry en nog mooi op tijd. Maar later bleek dat het een slow-ferry was dus zou het spannend worden of ze het vliegtuig nog konden halen. We zouden rond kwart over 4 aankomen in de haven en de vlucht zou om 16.55u gaan. Al best spannend dus, maar Dumaguete was gelukkig om kwart voor 4 al in zicht, dus dat gingen we wel halen. Maar niks was zeker, we hebben nog een dik kwartier voor de haven stil gelegen omdat 2 andere boten er eerst uit moesten, frustrerend! Toen we eindelijk in de haven waren, zijn we met zijn vieren als een dolle gaan rennen, renden een tricyclechauffeur met ons mee en een agent om de poort open te doen, we sprongen in een tricycle (stel je voor, een zijspanbrommer met 6 man, 4 grote en 3 kleine backpacks) om zo snel mogelijk naar het vliegveld te sjeezen. Wat bleek, alle scholen waren net uit, een drukte van jewelste overal op straat. Toen was het Peking-express gevoel helemaal compleet. Na een spannende 10 minuten kwamen we op het vliegveld aan en stonden de incheckbalies al op Closed. De beveiliging riep nog even lachend het personeel van de airways erbij en de bagage kon nog gewoon ingecheckt worden, dan zijn kleine vliegveldjes toch wel heel fijn! Eind goed al goed, dachten we. Maar achteraf kregen we nog berichten van Hinke en Benny dat dat vliegtuig zelfs nog vertraging had, waardoor ze in Manilla nog met een taxi van de ene terminal naar de andere geracet zijn en Benny bij de bagagecontrole nog een skateboard op zijn tenen gemikt kreeg. Na een pitstop bij de apotheek hebben ze gelukkig alsnog hun vliegtuig gehaald en zijn ze na dit hele avontuur veilig aangekomen in Nederland. Deze aflevering van Peking Express hebben ze dus dubbel en dwars gewonnen! Bedankt dat jullie ons hebben opgezocht vriendjes, het was echt supergezellig en we hopen dat jullie het leven als backpacker kunnen waarderen!

Vanaf dat moment waren we dus weer alleen, na bijna 4 weken met gezelschap op reis te zijn geweest. En ook dat ging weer prima als vanouds, wel een stukje rustiger dan met een reisgroep. Het weer was nog niet super. Dus dat waren prima dagen om wat research voor de rest van de reis te doen en een terrasje en massage te pikken in de 'vrije tijd'. Na Dumaguete zijn we naar Puerto Princesa gevlogen op het meest afgelegen eiland Palawan, waar we 2 jaar geleden zijn weggeblazen door de staart van een tyfoon. Op herhaling dus naar het paradijsje El Nido. We hadden van tevoren hetzelfde Bed&Breakfast geboekt als 2 jaar geleden, die was dubbel zo duur geworden, maar er was ook niets goedkopers dat zo leuk was. Daar aangekomen kwamen we er snel achter dat het plaatsje een stuk toeristischer was geworden. Aan het stuk strand waar 2 jaar geleden ons B&B als enige stond, waren nu ineens 7 resorts, de ene nog duurder dan de andere. En ze waren nog steeds overal aan het bouwen. Gelukkig hadden we de eerste dagen mooi weer waardoor we een geweldig mooie trip door de baai hebben kunnen maken, de foto's spreken voor zich. De dag erna zijn we weer eens op de scooter gesprongen om door het mooie binnenland met rijstvelden en dorpjes te toeren. Tussendoor kregen we ook nog nieuws uit Nederland dat Ivo en Marie-Noelle gaan trouwen, om het mee te vieren hebben we daar een lekkere cocktail op gedronken. En in de afgelopen maand ook nog het blije nieuws van 2 aankomende baby's in de rikclub, dat zijn allemaal leuke dingen om voor terug te komen!

De derde dag zijn we weer een boottocht gaan doen over de baai. We hadden de eerste keer al gezien dat we een kleinere boot hadden dan de meeste tourtjes. Midden op de dag meerden we aan om te gaan lunchen op een plek waar verspreid nog andere boten lagen. Maar toen wij klaar waren, waren alle boten alweer weg en gingen wij aan de terugweg beginnen. De wind was aardig opgestoken en er waren ineens hoge golven. Dat was best spannend met het kleine bootje. Laura heeft wel een paar keer gevraagd of het wel allemaal goed ging komen, maar aangezien de bootjongens geen Engels spraken kwam daar nooit een antwoord op, alleen het feit dat hun vriendelijke lachjes niet meer op hun gezicht tevoorschijn kwamen zei al voldoende. Toen er ook nog een helikopter overvloog maakte dat het nog iets onzekerder allemaal, was dat kustwacht!? Ook daar kwamen we dus niet achter. 3 hele lange uren zwoegen later kwamen we in het donker terug aan in El Nido, de tour was dus iets anders verlopen dan verwacht en ik kan wel zeggen, op zo'n klein bootje door hoge golven is niet heel relaxed. Op het eind bleek nog dat de andere boten waren teruggeroepen via de radio, maar onze boot had natuurlijk geen radio, dus die jongens wisten van niks. Heel fijn allemaal, maar ook dat avontuur hebben we gelukkig weer overleefd. De baai van El Nido is echt een paradijsje, maar we zijn er maar weer eens achter dat het weer ook echt mee moet zitten (gelukkig zat het maar 1 dag echt tegen, van de 4,5 dag dat we er waren).

Na El Nido zijn we teruggegaan naar Puerto Princesa om daar nog een dagje te gaan scooteren. We zijn naar een gevangenis gegaan waar ze toeristen als gasten toelaten. Bij de toegangspoorten werden we gevraagd om ons in te schrijven en daarna mochten we gewoon doorrijden op de scooter. Er waren voor zover wij zagen geen hekken, maar we zagen wel af en toe al gevangenen lopen langs de weg. Toen we in een soort van dorpje kwamen, werd het wat duidelijker. Bij een hoofdgebouw kregen we een gevangene als gids mee. Dat was Arturo en hij zat daar al 20 jaar voor moord, kwamen we later achter. Hij had een shirtje aan met Minimum. Het bleek dat de gevangenen waren opgedeeld in Minimum, Medium en Maximum. Alleen de Minimum gevangenen waren vrij om rond te lopen door het 'dorp'. We kwamen tijdens het rondje langs het gebouw van Medium en daar mochten we tot aan de toegangspoort lopen. Een paar gevangenen kwamen naar de poort en waren nieuwsgierig. We hebben een paar keer handjes geschud en toen vroeg een inmate of we sigaretten wilden kopen voor ze. Dat hebben we maar gedaan en à la sinterklaas hebben we aan de poort dus sigaretten uitgedeeld (is weer eens iets anders dan ballonnen en rammelaars aan kinderen). Onderweg zijn we ook langs het hospital gekomen voor de gevangenen (waar we maar snel ons weggedraaid hebben van de TBC afdeling). Vervolgens kwamen we nog een hoofdbewaker tegen die wat beter Engels sprak dan de meesten. Daar hebben we echt even een tijdje vragen aan kunnen stellen over de gevangenis en het systeem. Toen we bij de keuken een kijkje wilden nemen, mochten we in eerste instantie doorlopen tot het gebouw. Maar toen we naar binnen wilden, moesten we even wachten. Daarna kwam er een mannetje terug die ons vroeg naar een bezoekerspas van het hoofdgebouw. Waarschijnlijk was dat gewoon een manier om mensen buiten te houden voor de eventueel aparte praktijken in de keuken?! We zullen het nooit weten, maar op dat moment wisten we wel een beetje hoe Rob Geus van de Smaakpolitie zich soms voelt. De laatste stop was de souvenirshop waar een paar gevangenen een dansje opvoerden begeleid door muziek van de Backstreet Boys, ook behoorlijk apart om te zien. Maar het meeste indruk maakten de gesprekken die we met de verschillende gevangenen gevoerd hebben. We hebben met 3 mannen gepraat die veroordeeld zijn voor moord of doodslag. 2 van hen zeiden dat ze hun broer verdedigden van een aanval dus dat het een soort self-defence was. Maar twee van die dezelfde verhalen was best apart om te horen, dus we hadden een beetje onze vraagtekens. Maar ook wel vreemd om met schijnbaar normale jongens/mannen te praten die de dood van iemand anders op hun geweten hebben. Weer buiten bij de poort zijn we nog aan de praat geraakt met een gevangene. Die vond mijn zonnebril wel mooi en was nieuwsgierig. Hij had de mijne geprobeerd en ik die van hem. Toen vroeg hij of het zo goed was, oftewel om te ruilen. Ik vond het wel prima om zo nog een souvenirtje over te houden. Al met al waren we een hele ervaring rijker toen we wegreden. 's Avonds kwamen we nog langs een lying-in kliniek (oftewel een verloskundigenpraktijk), dat was natuurlijk kaasje voor Laura. De deur stond halfopen dus we hebben even binnengespiekt en werden aangesproken door de eigenaresse. We waren welkom om even rond te kijken en Laura heeft ook veel vragen gesteld over hoe het daar aan toe gaat. En natuurlijk nog wat leuke foto's kunnen nemen. Bijzonder ook wel dat er een hele poster hing over allerlei verloskundigen zaken, maar met daaronder dat je ook voor oorpiercings terecht kon!

Vanuit Puerto Princesa zijn we afgelopen weekend naar Manilla gevlogen. Daar zijn we diezelfde dag nog weggevlucht, maar wel heel langzaam, heel Manilla leek wel één grote verkeersopstopping! We zijn in Tagaytay beland, waar we een hele mooie wandeling gemaakt hebben op een krater met een meer eromheen én een meer erin. Zoiets hadden wij nog nooit gezien. Een ander hoogtepunt daar was de Starbucks met een terras dat op het meer keek. Dat was de mooist gelegen en goedkoopste Starbucks die we ooit hebben gezien!

Na Tagaytay zijn we doorgereisd naar het eiland Mindoro ten zuiden van Manilla. Daar zitten we nu al een paar dagen lekker te chillen aan het zwembad en in de zon. Toen we in het dorpje hier 's avonds de straat opgingen om even gezellig te eten, dachten we in eerste instantie 'goh wat een gezellige steegjes'. Toen we nog eens goed keken bleken die steegjes niet helemaal gemaakt te zijn voor doodnormale toeristen, maar meer voor oude mannetjes die hun lol op kunnen in een soort van striptent. Daar hebben we uit nieuwsgierigheid even een biertje (jaja Laura zit ook aan het bier, wel echt vrouwenbier, maar wel stoer toch!?) gedronken en onze ogen uitgekeken. Niet naar het bloot, want de meisjes gingen niet uit de bikini (dus van een striptent was niet echt sprake) en al helemaal niet naar de danskunsten om een paal, want dat kan zelfs ik nog beter! Maar meer vanwege de dikke oude mannen (sorry, maar we hebben echt nog geen 1 normale man gezien) die met jonge meiden aan het vozen waren en een soort van veiling van het mooiste meisje aan een paar Japanners. We zien op dit eiland ook veel van die koppels en er zijn echt meisjes van begin twintig die met een opa met wandelstok rondlopen. Gelukkig hebben we het op de eilanden hiervoor nog niet zo erg gezien en nu proberen we er maar grappen over te maken. Maar het is wel schrijnend om te zien dat het er schijnbaar echt zo aan toe gaat en het blijft echt onbegrijpelijk. Het is echt net alsof we op een filmset rondliepen.

Toch is het hier nu echt even vakantie, en hopelijk blijft het de laatste dagen zo'n weer. We lazen net nog dat er vrijdag en zaterdag nog een tropische storing aankomt, met name voor het zuiden. Dus hopelijk blijven we buiten schot en hebben we nog even paradijs voordat we zondag doorvliegen naar Kuala Lumpur.
Nog maar een paar verslagen van ons te gaan trouwe volgers, dus houdt nog even vol om van die leuke reacties te schrijven. Vinden wij echt heel erg leuk om te lezen en zijn blij om te weten dat we nog niet helemaal vergeten zijn!!