Oost Afrika; Groeten uit de rimboe van de Mzungus

Het is weer tijd voor een nieuw verslagje van onze kant. We zijn alweer dik 3 weken onderweg in Afrika en we zijn in die tijd door Kenia, Uganda en Tanzania gesjeesd met een overlandtruck. In die 3 weken hebben we zo ongelooflijk veel meegemaakt dat het teveel is om allemaal op te noemen, maar dat hebben we wel vaker geroepen het afgelopen jaar. Hier is in ieder geval weer een poging van ons om de leukste avonturen met jullie te gaan delen.

Voor degenen die nog nooit van een overlandtruck gehoord hebben, dat zijn trucks waarmee je met een groep rondreist en gaat kamperen. Vaak gaat zo'n truck door een groot deel van een continent en het is een soort van hop-on hop-off systeem. Voor ons was het even spannend hoe het met een groep zou gaan omdat we vooral gewend waren om met zijn tweetjes te reizen. Zo hebben we in de eerste weken wat ergernissen gehad met 2 Italiaanse vrouwen van in de 40 die echt sloom en niet al te snugger waren. En de laatste week waren 4 Duitsers niet zo behulpzaam in de groep, maar die waren gelukkig maar een weekje aan boord. Veel belangrijker was dat we ontzettend veel lol hebben gehad met de 'harde kern' van de afgelopen 3 weken: een Spaanse meid, twee Zwitserse meiden, een Engelse jongen en wij tweetjes dus. Met het oog op het budget hadden we natuurlijk de goedkoopste overlandtruck geboekt, wat nog steeds behoorlijk duur was, maar in dit geval kwam het erop neer dat we zelf in roulatie inkopen deden en kookten. Dat gecombineerd met allemaal ouwe meuk als keukengerei, af en toe een plensbui, ongedierte en fantastisch teamwork leverde vaak mooie momenten op. We dachten dat we in Azië al veel kip met bot hadden gegeten, maar dat was hier niet veel minder en inmiddels kunnen we aan dat lijstje ook nog varken en geit toevoegen dankzij de kookbeurten van Henry, onze chauffeur/gids uit Kenia. En dat hebben we gelukkig zonder kleerscheuren (lees: kotspartijen) overleefd.

Behalve al het prachtige gekampeer hebben we ook nog wel wat andere dingen gezien en gedaan. De eerste dag in Nairobi hebben we gevuld door naar een opvang voor weesolifantjes te gaan. Het was echt superleuk want die 'kleine' olifantjes renden naar de flessen melk en speelden in de modder. Daarna zijn we nog naar een opvang voor giraffes gegaan. Daar hebben we zowaar ge-tongzoend met giraffes, dus die kan van de bucketlist (ik weet eigenlijk niet meer hoe die erop kwam??). Misschien heb je het bewijs al wel gezien op mijn (Teun) facebook-pagina, zo niet, kijken!  

Na Nairobi zijn we naar het zuiden van Uganda gereden, bij de grens met Congo en Rwanda, om de berggorilla's te zien. Dat was echt een onvergetelijke ervaring. We zijn met onze groep van acht en twee gidsen door Bwindi Impenetrable (ondoordringbaar) Park gaan trekken op zoek naar de gorilla's. Dat impenetrable was trouwens niets aan gelogen, we zijn letterlijk wat bergkammen over geklauterd en geglibberd. Maar na 2 uurtjes (lucky us, zou ook zomaar 6 uur kunnen duren) stonden we dan ineens oog in oog met een gorilla. Dat bleek een vrouwtje te zijn, maar laat het -tje er maar af, die was al behoorlijk indrukwekkend. Er speelde ook een babygorillaatje bij ons in de buurt en die gaf zelfs nog even een showtje weg tussen twee takken. Al snel kwam ook de silverback (de mannelijke leider van de groep) van 300+ kilo ons even opnemen. Dat was even spannend want hij liet wat geluiden los en kwam echt naar ons toe. We moesten van de rangers achteruit als hij te dichtbij kwam. Maar mochten, toen hij gewend was, dicht genoeg in de buurt blijven om foto's te maken en te kunnen genieten. En dat was echt heel speciaal om op sommige momenten 2 tot 3 meter van zo'n indrukwekkend dier te staan. Het was een groep van in totaal 8 gorilla's, waarvan we er 6 hebben gezien. Een paar zaten er heel hoog in de bomen om fruit te plukken en naar beneden te gooien naar de silverback. Af en toe viel er ook zo'n fruitbom naast ons neer. In totaal mochten we één uur bij de groep rondhangen. Dat uur vloog natuurlijk voorbij, het had voor ons wel de hele dag mogen duren. Maar dus echt heel speciaal en een once-in-a-lifetime gevoel.

Na die stop zijn we naar Jinja gegaan in Uganda om te gaan whitewater-raften. Jinja ligt bij de bron van de Nijl en die stroomt daar dan ook behoorlijk hard. Het is volgens de gidsen daar de enige plek in de wereld waar je als beginner in een raft van level 5 rapids (hoogste graad met een raft) af kan gaan. En dat vertelden ze voordat we gingen raften, goed voor de spanningsopbouw dus. Toen we de eerste rapid naderden zagen we een boot voor ons al omslaan, dus helemaal goed voor wat extra adrenaline bij ons. Met een hoop inspanning en aanwijzingen van de gids achterin hebben we die rapid zonder omslaan overleefd. Dat gaf echt een grote kick. Bij de tweede rapid sloegen we wel om, het leek wel of we 10 of 20 seconden onder water waren, maar dat zullen er in werkelijkheid maar 2 à 3 zijn geweest. Toen kwamen we ook nog onder de boot terecht en daarna nog eens in de stroomversnelling onder water. Gelukkig kwamen we alweer snel boven en zagen we elkaar en de hele groep door de versnelling heen drijven met de boot op zijn kop. Er waren genoeg reddingskayaks mee om iedereen die ronddreef op te vangen en weer naar de boot te helpen. Achteraf bleek dat de gids ons bewust heeft laten kantelen, zodat iedereen die ervaring zou hebben, en wat meer zou weten wat te doen als de boot omsloeg. We moesten immers nog 6 rapids door die dag waarbij de zwaarste nog zouden komen. Stiekem toch ook wel een gave ervaring om mee te maken. Iedere rapid die we die dag erna hebben gedaan was steeds weer een grote kick en bij de laatste en heftigste was iedereen de boot weer uitgekukeld, op de gids na. We konden terugkijken op een hele heftige en vette dag. Samen met de gorilla's weer twee checks van onze bucketlist af!

De 1,5 week die overbleef na het bootje varen werd vooral ingevuld met game drives in de nationale parken. We hebben 4 parken bezocht: Lake Nakuru en Masai Mara in Kenia en Serengeti en de Ngorongoro krater in Tanzania. In die parken hebben we zo ongelooflijk veel dieren gezien, teveel om op te noemen, dus we houden het bij de hoogtepunten. We hebben leeuwen, luipaarden, olifanten, zebras, nijlpaarden, gnoe's, impala's, gazelles, apen, vogels en nog veel meer dieren, vaak van een paar meter afstand gezien. Echte hoogtepunten waren leeuwen met welpjes van een paar meter afstand. Luipaarden die heel dichtbij in de boom hingen. Een paar leeuwen die een halve zebra hadden verorberd, het karkas met knalrode ribbenkast bewaakten ze nog als dessert. Een olifant die met zijn slagtand in de auto begon te porren uit nieuwsgierigheid. Hij had een mooie handtekening achtergelaten. We hebben 3 keer de auto uit de modder gesleurd omdat we vastzaten, waarbij bij een keer een hyena van een meter of 20 aan kwam sluipen. Een roofvogel heeft een kippenbout van mijn lunch uit mijn handen gegrist, die kwam echt helemaal uit het niks (slimme vogel want dat was een makkelijke lunch). Tussendoor werd dat alles afgewisseld met de mooiste landschappen en overnachtingsplekken. Zo hebben we een nacht op de rand van de Ngorongoro krater overnacht. En een nacht midden in Serengeti National Park onze tent opgezet, zonder hek eromheen. Vooral dat laatste was 's nachts best apart met de oplichtende ogen van jakhalzen en hyena's in de bosjes om ons heen en de tent in te pakken onder toeziend oog van een olifant!

Voor veel mensen is het grootste hoogtepunt van Afrika alle wildlife en natuur. En het is dus echt ongelooflijk hoe dit overal aanwezig is. Maar wat eigenlijk nog specialer is, dat zijn de mensen. Dat was voor Laura al zo, ze heeft Afrika in haar hart zitten, en nu ik het mee heb gemaakt, weet ik precies wat ze bedoelt. De mensen zijn hier zo open en vrolijk, ook al is er over het algemeen niet veel om van rond te komen. Nagenoeg overal waar we kwamen, werden we begroet met een glimlach en leuke reacties. Mensen zwaaiden naar ons als we met de truck voorbijkwamen. En bij de uitbundige uitroepen van Mzungu (blanke) en rennende kinderen werd er een glimlach op ons gezicht getoverd. We zijn in Uganda ook nog bij een schooltje/weeshuis op bezoek geweest wat echt heel ontroerend was. Die kinderen waren echt heel blij, gingen liedjes zingen in een kring en onze handen werden aan alle kanten vastgepakt. Op een campground hebben we een hele middag gevuld door volleybal te spelen met een paar bloedfanatieken Ugandezen. Bij Lake Naivasha hebben we wat rondgefietst door de dorpjes en over de markten. Bij Masai Mara zijn we in een Masai-dorp geweest (die mannen kunnen echt hoog springen). En dan natuurlijk nog het alledaagse leven wat je voorbij ziet gaan: de vrouwen in de mooiste kleuren gekleed en die alles op hun hoofden dragen, de mensen die in de dorpjes en langs de straten rondhangen en praten, kinderen die langs de straat worden gewassen door hun moeders, allerlei verschillende winkeltjes met een hoop oude rommel erin, Masai herders in stamkleren met hele kuddes dieren, teveel om op te noemen. En toen Laura naar een wc op zoek was, werd ze nog door een bankbewaker met gun op zijn rug naar een hutje begeleid waar ze bij een familie naar de wc kon. Spannend moment voor mij dus, maar toen ze met een grote lach op haar gezicht terugkwam wist ik dat kindjes haar hart hadden gestolen (en in de tussentijd hadden wij de bank kunnen bestelen, gemiste kans).  

Inmiddels zijn we op onze laatste stop beland: Zanzibar. Daar hebben we nu nog een dag of 19 over om uit te blazen en een beetje voor te bereiden om terug te gaan naar Nederland. Als het aan ons ligt zou het avontuur nog best langer mogen duren, maar we beseffen heel goed dat alles ook zo vlot is verlopen en gelukkig zonder grote tegenslagen. Om het maar even letterlijk te beschrijven vroeg Laura vanmorgen op een ligbedje aan mij: "hoe doe je dat eigenlijk, mentaal voorbereiden om terug te gaan?" Ik moest haar het antwoord schuldig blijven… Maar wie weet brengen de komende kleine 3 weken niksdoen ons nog spetterende nieuwe inzichten. In ieder geval staat 13 april nog steeds als de grote datum voor ons om terug te komen in Nederland.

Tot over 2,5 week!

Ps: de foto's komen waarschijnlijk over een week op de site als we hopelijk wat sneller internet hebben.