Arequipa en Mancora; Chillen, klauteren, chillen, klimmen, chillen, dalen enz...

Na alle avonturen op de Machu picchu en in Cusco zijn we inmiddels aan de andere kant van Peru beland. In de tussentijd hebben we weer 2 topweken achter de rug (een paar reisdagen daargelaten). Vanuit Cusco zijn we naar Arequipa gegaan. Was een lange nachtbus, waarna we behoorlijk behoefte hadden om wat bij te komen in de zon! Een beetje zoeken en wat taxirit-avonturen verder, kwamen we uiteindelijk bij Hotel Libertador terecht, is ongeveer het duurste hotel in Arequipa. Een overnachting daar was iets te duur (240 euro), maar daggasten bij het zwembad hoeven alleen een rekening bij het restaurant te maken voor 20 dollar p.p.. Na wat soepel spaans van mijn kant, en een toegeeflijke receptioniste, mochten we voor 20 dollar totaal naar binnen. En wat een lekker zwembad, inclusief jacuzzi, super-ligbedden en douches. En dat alles voor onszelf alleen. Dit zijn echt de beste meevallers, we liepen ook met een grote glimlach naar buiten, meteen met het plan om het nog een keer te doen voordat we weggingen uit Arequipa! De stad is zelf trouwens heel relaxed met overal leuke en goede restaurantjes, we hebben hier de beste sandwiches en ijskoffies tot nu toe op.

In de buurt van Arequipa ligt ook de Colca Canyon, een van de diepste canyons ter wereld (2x zo diep dan de Grand Canyon). Na behoorlijk wat navraag en plannen hebben we besloten om zelf door de canyon te gaan trekken. Bewust zonder gids en bijbehorende groep toeristen. De paden zijn schijnbaar makkelijk genoeg om niet de weg kwijt te raken, alleen moet je zelf dan het e.e.a organiseren, maar dat kunnen we wel. Dus met de bus richting een eerste stadje in de Canyon en de dag erna vroeg op om naar de condors te gaan kijken die dan opstijgen voor de dag. Dat was echt geweldig, we waren lang niet de eersten op het uitkijkpunt, maar Laura had wel de beste plek en we hebben ook een paar hele gave foto's overgehouden. Wat zijn die vogels ongelooflijk groot en indrukwekkend! Nadat we waren gedropt in een volgend dorpje, hadden we genoeg energie over om door te lopen via de niet-toeristische route (die bijna alle toeristen volgen met groepen). Dat was wel echt een flinke wandeling waarin we meer dan 1 kilometer zijn afgedaald de canyon in. Was echt een flinke wandeling van ruim 5 uur, heel mooi en ook heel vermoeiend. We waren dus wel superblij toen we aankwamen en in een welverdiend thermaal badje konden bijkomen van de dag. Voor de dag erna stond er meer dan 1 km klimmen én dalen op het programma, dus dat zou nog een flinke dobber worden. In het hostelletje wisten ze te melden dat er ook een bus reed, dus die konden we ook nemen. Met dat plan zijn we uiteindelijk in een mooi rieten hutje gaan slapen.

De dag erna stonden we ruim op tijd klaar, en kwam er een oude rotte vrachtwagen met houten bak voorbij. Die stopte wel netjes voor ons en we konden daar instappen voor de rit naar het volgende dorp. We weten nog steeds niet of dat de 'bus' was, maar hij was heel welkom. We hebben meer dan een uur door de canyon gereden in die rammelbak. We stonden met wat locals achterin, tussen kratten bier die ik nog mee had uitgeladen. De eenbaansweg ging door ontelbare haarspeldbochten (die soms in 2x moesten, met een stukje achteruitrijden erbij) en langs afgronden van een paar honder meter diep (minimaal). De death road was er bijna niks bij, maar het uur vloog voorbij, we hebben echt alleen maar genoten! Uiteindelijk zijn we veilig en wel uitgestapt bij het volgende dorpje en naar de volgende stop van de dag afgedaald: de oase onderin de canyon. Echt heel apart met heel veel bloemen en palmbomen, door alleen maar onbegroeide rotsen omringd. En daar hadden we dan een knus hutje met een mooi zwembad voor omgerekend 8,25 euro. In het hutje hebben we 's avonds nog wel een kleine schorpioen platgeslagen, maar kleinigheidjes hou je altijd. De dag erna zijn we uit de canyon geklauterd, steil bergop, om ruim 1 kilometer hoogteverschil te overwinnen. Dat hebben we uiteindelijk prima gered in een uurtje of 3 en tussendoor nog 2 condors gezien. Was echt even een overwinning aan het eind, en heel blij dat we dit lekker met z'n 2tjes hadden gedaan en niet met een over-georganiseerde tour.

Daarna hebben we nog 2 dagen in Arequipa doorgebracht waarvan de laatste natuurlijk weer bij Hotel Libertador, ook om de batterij op te laden voor de busreis naar Lima. Dat was een flinke rit van 16 uur maar wel in een goede bedbus. In Lima aangekomen hadden we al het plan om door te reizen richting noorden, want Lima is schijnbaar niet zo spannend (zelfs een wat lelijke stad). Dus nog een bus gepakt naar Trujillo op dezelfde dag, om met wat geluk daar in de buurt wat strand te kunnen zien. We waren goed en wel 3 uur onderweg, was er een blokkade op de snelweg door stakende mensen. Pfff dat was een tegenvaller, de busrit zou al 9 uur duren en door dit grapje zou er door de staking nog 8 uur bijkomen. Als we dat hadden geweten…. Maar gelukkig werd de blokkade na 3 uur opgeheven. We kwamen om 1u 's nachts aan in Trujillo, met de hoop op mooi weer na een korte overnachting. Helaas nog steeds bewolkt zoals ook in Lima en niet meteen goede vooruitzichten. Dus meteen een bus geboekt om verder naar het noorden te gaan, waar het beter zou moeten zijn.  

Afgelopen zaterdagochtend zijn we aangekomen in Mancora, na in een paar dagen dus ongeveer heel Peru te zijn doorgesjeest. En zoals gehoopt, de zon schijnt hier continu in dit strandparadijsje. We hebben een heel fijn hotelletje gevonden, met 7 kamers en een zwembadje. Zonder de twijfel de fijnste kamer tot nu toe op de trip. Tijd dus voor een welverdiende vakantie hier. We dachten dat we niet zo goed waren in stilzitten, maar de enige actieve dingen die we gedaan hebben in 3 dagen zijn: een strandwandeling van 2 uur, en een surfles van 1,5 uur. Die surfles was trouwens geen kattepis. Het begon al met de leraar, een of andere uitgerangeerde hippie zonder voortanden met de hechtingen nog in zijn voorhoofd van waarschijnlijk een uit de hand gelopen zuipfestijn. Het wisselgeld wat we terug moesten krijgen was een opgefrommeld briefje waar die eerst nog even het wiet uit moest halen (no worries dat briefje hebben we alweer geloosd). Die gast sprak alleen maar heel gehaast spaans (vooral gehaast door een verdacht snuifje dat Laura hem nog had zien nemen voor de les). Daardoor was ie vooral voor Laura moeilijk te begrijpen en kregen we een soort van halfbakken crash-course in het surfwereldje. Goed en wel in het water heeft ie ons zo goed mogelijk les gegeven, voor zover in zijn kunnen. Ik kwam de eerste keer best goed van een golf af. Laura haar eerste keer was meteen een flinke binnenkomer, die ging best hard, maar ook best hard op het strand af. Die ging daar ook meteen zo hard onderuit en kreeg nog een klapper na van haar surfplank, zodat ze daarna jammer genoeg moest stoppen, ook wegens terecht gebrek aan vertrouwen in de leraar. Het belang van het jezelf af laten vallen van de surfplank voor het strand was niet echt goed uitgelegd, des te beter ondervonden! Ik ben nog een paar keer van wat golven gegaan, zo goed als het kon, maar wat is dat slopend zeg. Ik kon op een gegeven moment niet eens meer fatsoenlijk peddelen, de kracht was gewoon helemaal weg. Ik vond het wel gaaf om een keer mee te maken, maar de volgende keer eens kijken of het ook wat relaxter kan met een bodyboard. En hopelijk was de klapper die Laura maakte alleen maar goed voor een flinke spierpijn en blauwe plekken zodat we zonder al te veel kleerscheuren weer verder kunnen.

Over een paar dagen reizen we door naar Ecuador, eens kijken of daar nog iets te beleven valt. Maar tot die tijd gaan we nog even goed van dit paradijsje genieten!