Sucre, La Paz, Pampas en Jungle: Avontuur

Het is alweer ruim 2 weken na ons vorige verslag en we zijn weer een hoop avonturen verder. In ons persoonlijke dagboek is het teveel om allemaal te gaan vermelden, dus we zullen de hoogtepunten en grappige dingen eruit halen voor jullie. 2,5 week geleden waren we dus aangekomen in Sucre waar we een paar relaxte dagen hebben gehouden. Het is een heel mooi wit stadje (Unesco werelderfgoed), waar we in een Bed&Breakfast zaten met uitzicht over de hele stad. Daar hebben we goed van genoten. In eerste instantie werd er niet opengedaan, maar na een terrasje met wifi hadden we per mail contact met het B&B, en kregen we een leuke korting. Vlakbij zat ook een tentje met uitzicht over de stad waar we lekkere ijskoffie hebben gedronken. We zijn ook weer een paar dagen opgetrokken met Emma uit Australië, die we kennen vanuit Noord Argentinië. We zijn met z'n 3tjes naar een waterparkje in de buurt gegaan. Via openbaar vervoer busjes daar aangekomen, stonden we voor een poort die dicht was. Na een paar keer roepen kwam er iemand en die deed voor ons open. We waren op een doordeweekse dag en er was gewoon helemaal niemand. We hadden het parkje dus voor ons alleen, wel lekker om zo van de glijbaan te gaan; die ze apart voor ons aanzetten. Een heel lekker bijkomdagje gehouden dus daar. Teruggekomen in Sucre hebben we bij de markt een verse fruitsalade en milkshake gekocht voor nog geen euro bij elkaar, echt heel lekker. Dat hebben we de dagen erna herhaald bij iedere lunch! Op een avond hebben we de film The Devil's Miner gezien, die gaat over een jongen van 14 die in de mijnen van Potosi gewerkt heeft. Dat was echt heel indrukwekkend om te zien, zeker nadat we in diezelfde mijnen zijn geweest. Laura heeft ook nog een hele goede massage gehad in de stad en geslaagd voor een mooie sjaal in een winkeltje dat weeskinderen en gevangen vrouwen ondersteund.

Na Sucre zijn we naar La Paz afgereisd met een ijskoude nachtbus. We hadden al wel wat verhalen gehoord, maar dat die zo koud zou zijn hadden we niet verwacht. Daar was niet tegenop te boksen met kleren. Midden in de nacht hadden we nog een stop waar we thee hebben gekocht die ze in een boterhamzakje schonken, heel slim voor onderweg! En maar een fleecekleed ingeslagen waar Laura zich onder heeft genesteld, voor zover het hielp. Toen we ´s ochtends eenmaal in het hostel in La Paz zaten, hebben we nog even op bed gelegen. In de middag de stad in en research gedaan voor een Pampas en Jungle tour. Die hebben we de dag erna ook geboekt, na de nodige pinproblemen. Er staan genoeg pinautomaten in La Paz, maar een aantal doet het slechts met onze pinpas. Dus 20 automaten verder hadden we genoeg geld om driekwart van de tour met vluchten te betalen. De volgende dag voordat we zouden vliegen nog maar even terug om de rest te betalen. La Paz is best een aparte stad, helemaal volgebouwd tegen 2 hellingen, wat voor hele mooie uitzichten zorgt met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. We hebben de stad een beetje verkend. We hebben de witch market gezien, waar ze van alles verkopen, van dode baby lama´s en foetussen (om te offeren) tot pilletjes en drankjes voor grotere borsten, betere seksprestaties, meer spieren enz.. We zagen weinig ruimte tot verbetering dus we hebben e.e.a. maar gelaten voor wat het was. Er zit ook een gevangenis midden in La Paz, die een heel stadsblok beslaat. Dat is de schijnbaar beruchte/beroemde San Pedro gevangenis. Ik had nog even aan een wachter gevraagd die ons maande om geen foto´s te maken, en die wist te vertellen dat er 3000 mensen in dat blok gevangen zaten of woonden. Sommige gevangenen wonen namelijk samen met hun gezin in een cel… heel bizar. Het is ook een soort van open regime, binnen de muren gelden eigen wetten, uitgevaardigd door 8 bazen die worden gekozen door de gevangenen. Er werden ook tours gegeven door een Engelsman die daar gevangen heeft gezeten, maar dat werd schijnbaar te gevaarlijk. Er is daarover ook een boek geschreven: Marching Powder (verboden in Bolivia). We belandden in het park van La Paz tussen alle lokale mensen, was echt een leuke happening. Allemaal kleine oude kermiskraampjes, eettentjes en een filmtentje, waar ze nog met de hand een film draaiden voor een paar cent. Daarna zijn we nog in een speeltuin beland met uitkijk over de hele stad, echt supermooi. We waren ook de enige toeristen in dat hele park voor zover we hebben gezien, dat maakt het dan extra mooi natuurlijk!

De volgende dag moesten we het vliegtuig nemen naar Rurrenabaque voor de Pampas en Jungle. We werden door verschillende mensen gewaarschuwd dat er roadblocks zouden zijn. Dat is schijnbaar dé manier van staken hier. Dus gehaast en een stuk eerder een taxi gepakt. Maar gelukkig waren de blokkades alweer uit de weg geruimd door de politie. Dus waren we ruim op tijd om het vliegtuig te halen. Dat was trouwens op het vliegveld van TAM (Transporte Aero Militar), het voormalige militaire vliegveld, dat nu ook gebruikt wordt voor hun lijndiensten. We kregen een mooi propellervliegtuig voorgeschoteld waar maarliefst 40 man in kon. Best klein en gezellig dus, met prachtige uitzichten over de besneeuwde  bergen. We zijn daarna geland midden in de jungle op een kleine landingsbaan. Het leek wel zo´n plaatje die je vaak in films ziet met een verlaten landingsbaan zonder gebouwen. Dat was de vliegreis al waard. Is ook wel een apart gevoel, je begint op 4000m hoogte om een uurtje later in de jungle te landen met ongeveer 30 graden. In het dorpje aangekomen kregen we meteen het vakantiegevoel. Backpacks gedumpt, korte broek aan en lekker gestruind door een heel relaxed rustig dorpje in de zon. Het leek heel veel op de Filippijnen, wat dus niet verkeerd was, inclusief ijskoffie uit een pul voor 1 euro!

De eerste tour die we hadden geboekt was 3 dagen naar de pampas (moeras/laaglanden) van Bolivia. De start kon beter, bij het tourbureautje aangekomen lagen er 2 jongens op de vloer te slapen die mee zouden gaan. Die waren de hele nacht op stap geweest schijnbaar, dus we waren er al bang voor dat het van die irritante figuren zouden zijn… Gelukkig kwamen er ook nog 3 Belgen bij die wel relaxed leken. Eerste 'activiteit' was 4 uur opgepropt met zijn 11-en in een jeep over een hobbelweg zien te overleven. Ondertussen hebben we ook nog een auto uit de modder getrokken die vastzat en een luiaard gezien. Toen dat erop zat was het wel echt genieten. In een bootje 3 uur varen naar de overnachtingsplek. We hebben nog nooit zoveel vogels, krokodillen, schildpadden en capibara's gezien. Iedere 10 meter zie je wel weer iets bewegen. Hopelijk komen ze op de foto's ook zo mooi uit! ´s avonds na het eten hebben we nog een stuk gevaren, wat een geweldige ervaring onder de heldere sterrenhemel met vuurvliegjes zoals je ze nog nooit hebt gezien! Hier en daar zie je ook nog de ogen van de krokodillen licht geven en vissen springen in het water. We hebben ook nog een poging gedaan om Anaconda's te spotten/vangen. Helaas geen Anaconda gezien, maar slechts een cobra die onze gids met zijn blote handen wist te vangen, in water van een halve meter diep! In de rivier zitten ook rivierdolfijnen waar je tussen kan zwemmen. Het water is helaas te troebel om alles goed te kunnen zien, maar af en toe zagen we ze wel boven komen om lucht te happen. Ik ben het water ingegaan, en dat was misschien nog wel het meest aparte. Overal in de rivier zitten alligators (zijn wat kleinere krokodillen). Die lagen nu ook op de kant en in het water, maar zijn schijnbaar bang voor mensen en vallen ze niet aan. Ik zwom dus in het water van de rivier terwijl ik op een meter of 20 afstand ook gewoon een krokodil zag zwemmen. Ik leef nog, dus ze zullen wel gelijk hebben… We zijn ook nog gaan piranha vissen: met een stukje vlees aan een haakje kom je een heel eind. Ik had binnen 10 minuten 2 best grote piranhas aan m'n haakje. Heel grappig, maar onthaken was er voor mij niet bij.

De volgende dag was de jungletour aan de beurt. We gingen per boot onderweg, de tocht over de rivier was prachtig en merkten na een uurtje of 2 wel dat het hier en daar wel erg ondiep was. Op een bepaald stuk kwam de boot niet meer verder en moesten alle toeristen eruit om een stuk te klunen, zodat de boot door het ondiepe stuk kon. Uiteindelijk kwamen we op het basiskamp aan. Daar hebben we de ´slaapplekken´ ingericht, een stukje hout met een matje van een halve centimeter dik erop met een laken. Gelukkig ook nog een klamboe die wel nodig was met al het ongedierte dat er rondvloog. We hebben een wandeling gemaakt door de jungle van het national park, onderweg vooral veel uitleg gekregen over bomen en planten, maar helaas weinig wilde dieren kunnen spotten. Na een lange nacht met een hoop dierengeluiden etc. zijn we in de ochtend nog een keer op pad geweest en hebben een hele kudde doodskopaapjes door de bomen om ons heen zien slingeren. Na nog wat geslinger aan lianen en bruggetjes bedwongen te hebben, zijn we weer met het bootje teruggevaren om dezelfde middag nog de vlucht naar La Paz te kunnen halen. De tour was al met al een beetje een tegenvaller, het mooiste en meest relaxte was ook echt de bootrit. Maar misschien waren onze verwachtingen ook wat te hoog na de geslaagde pampas. Uiteindelijk kwamen we bij het 'vliegveld' aan, dat is een gebouwtje met 2 desks. 1 om in te checken en 1 om de vliegveldbelasting te betalen. We hebben gewacht in de wachthal na de gate, was gewoon buiten onder een afdakje. Waar naast een gaas onze bagage gewoon weer opgestapeld werd. Het vliegtuigje kwam aangereden over een zandweg en binnen 10 minuten zaten we aan boord, met in totaal 20 man (inclusief piloot en co-piloot). Het was gewoon een privéjet, alleen dan met propellers. Iedereen had een raampje voor zichzelf, met 1 gangpad ertussen. We zijn opgestegen, en volgens mij niet hoger geweest dan een meter of 800 boven de grond. Onderweg kwamen we langs een berg gevlogen op misschien 200 meter afstand en meteen daarna werd de landing ingezet. Dat was echt een kwestie van een klein bochtje en we stonden al aan de grond. Ik had nog niet eens tijd om klamme handen te krijgen. Dit was echt de gaafste vliegtrip ooit, en ook de kortste. De heenreis deed er nog zeker 5 kwartier over, maar deze speedy gonzales klaarde het klusje in 35 minuten! Dus terug in La Paz en maar meteen een grote zak vuile was weggebracht en een pizzaatje op bed gegeten.

De dag erna zijn we naar de Cholitas gegaan, dat is Boliviaans show-worstelen, waar ook vrouwen in wat traditionele kleding aan meedoen. Dat was echt grappig om te zien, ook heel amateuristisch en nep natuurlijk, maar dat konden we ook een beetje verwachten. Best veel locals nog, die ook nog behoorlijk fanatiek waren. Hier en daar vlogen de sinaasappelschillen ons om de oren. Afgelopen maandag was uiteindelijk de dag van het grote avontuur: The Death Road. Dat is een eenbaans-zandweg die van 4000m hoogte daalt naar 1100m. En jawel, hebben de Death road overleefd! Laura heeft een paar keer het gevoel gehad dat het de laatste dag van haar leven zou zijn, maar gelukkig mag ze nog meer van de wereld gaan zien! Het was nog even twijfelen, maar toch gewoon de tour geboekt en ervoor gegaan. Boven aan de berg van een stuk 'proefstuk' asfalt aangekomen hebben we de volledige uitrusting aangedaan en zijn we naar beneden gejakkerd met snelheden tot 60km/u. Op dat stuk fietsten we ook nog door een wolk met de bijbehorende ijskoude regen en hagel. Dat waren de eerste 45 minuten, die al super vet waren. De uitzichten die we meekregen waren adembenemend. Je bent zo geconcentreerd op de weg aan het letten dat helaas de omgeving er een beetje bij inschiet. Na het oefenstukje kwamen we bij de echte Death road. Die heet zo omdat er veel ongelukken met dodelijke afloop zijn gebeurd. In principe wordt het ook niet veel meer gebruikt door auto's, maar omdat ze aan de nieuwe weg aan het werken zijn en soms is afgesloten kom je toch nog auto's tegen af en toe. In het begin was het enorm wennen, alleen maar grind en stukken met een breedte van 3 meter. Naast de weg zijn er afgronden waar je niet in wilt vallen, ze zijn honderden meters diep. Het fietsen kostte veel concentratie, het voordeel daarvan was dat je de afgronden niet zag. Maar het was het zeker waard, de momenten dat we stopten en van het uitzicht konden genieten was gaaf en ook het gevoel om gewoon de Death road te fietsen. Eerst lees je hierover op de bank in Nederland en het volgende moment fiets je er. Al met al dus een heel geslaagd avontuur en weer een hoogtepunt. De beurse handen en blauwe kont de volgende dag namen we maar voor lief!

Inmiddels zijn we al een paar dagen aan het chillen, kotsen en schijten bij Lake Titicaca en Isla del Sol, maar daarover meer in het volgende verslag!